நூற்றாண்டுகளாக தொடரும் நிலத்திற்கான உரிமை போராட்டம்

மும்முறை சாகுபடி தமிழகத்தில் நடைபெற்றது. அதன்படி பொதுச் சொத்தாக இருந்த நிலம் தனித்தனியாக மாற்றப்பட்டது. மிராசுகள் ஆட்களை வைத்து விவசாயம் செய்ய, அவர்களுக்கு தினக்கூலி வழங்கப்பட்டது. அவர்கள் ஊருக்கு வெளியே தங்க வைக்கப்பட்டனர்.

இரண்டாவது பங்கு சாகுபடி, ஊருக்கு வெளியே வசிக்கும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் விவசாயம் பார்த்து வரும் விளைச்சலில் கூலியை பயிராக பங்கு போட்டு கொள்வது. இதிலும் உழைப்பவர்களுக்கு சமமான பங்கு இல்லை, குத்தகை, பயிருக்கான செலவு, நிலம், மற்றும் கிணறு பராமரிப்பு இவையெல்லாம் போகவே கூலி வழங்கப்படும். இதற்கு பறக்குடி வாரம் என்று சொல்லப்பட்டது. இங்கு வேளாண் செய்யும் மக்கள் அடிமைகளாக நடத்தப்பட்டனர்.

மூன்றாவது குத்தகை முறை விவசாயம் மிராசுகள் இல்லாத இடைநிலை சாதியினர் அவர்களின் நிலங்களில் செய்யப்பட்ட விவசாயம். இங்கு அடிமை முறைகள் கடைபிடிக்கப்படவில்லை.

விவசாயிகள் தாழ்ப்பட்டவர்களாகவும், செருப்பு அணியக்கூடாது மேல்சட்டை இடக்கூடாது, பெரிய மனிதர்கள் வீடுகள் இருக்கும் சாலையின் வழி நடக்ககூடாது என்றெல்லாம் அடிமைப் படுத்தி தீண்டாமைக்கு வழிவகுத்தனர். அப்படி ஊருக்கு வெளியே வாழ்ந்த தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் பஞ்சமர்கள் என்று அழைக்கப்பட்டனர்.

நிலத்திற்கான தேவையும் அதன் போராட்டமும் 1820களில் தொடங்கியது 1839 ஆகஸ்ட் மாதம் புறப்போக்கு நிலத்தை சொந்தம் கொண்டாட மிராசுதாரர்களுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டது. விவசாயிகள் தங்கள் நிலங்களை உரிமை கொண்டாடுவதை மிராசுகள் விரும்பவில்லை, விளைச்சல் உள்ள நிலங்கள் தங்களுக்கும் தரிசு நிலங்கள் கீழ்ச்சாதியினர் கைகளுக்கும் கிடைக்கப்பட்டது.

ஜேம்ஸ் ஹென்றி அப்பெர்லெய் 1878ல் மதராஸ் மகாணத்தில் (அப்போதைய சென்னையின் பெயர்)பணியில் அமர்த்தப்பட்டார். 1891 ல் செங்கல்பட்டு அதன் சுற்றுவட்டாரப் பகுதியில் மக்களின் வாழ்வாதார முறையினைப் பற்றிய கள ஆய்வினை மேற்கொண்டு 17 பக்க அறிக்கை ஒன்றை தயார் செய்து இங்கிலாந்திற்கு அனுப்பினார்.

மிகுந்த கீழ் நிலைக்கு தள்ளப்பட்ட மக்களை மீட்க நிலம் ஒன்றே வழி என்று அவரின் அறிக்கை உணர்த்தியது. எனவே இங்கிலாந்து நாடாளுமன்றம் 1892ம் ஆண்டு செப்டம்பர் 30ம் தேதி பஞ்சமி நிலத்திற்கான சட்டத்தை கையொப்பம் இட்டது.

அந்த பஞ்சமி நிலச்சட்டங்களும் விதிமுறைகளும் :